Langs riksveg 545, litt nord for Fitjar sentrum, er det ei 100–200 meter brei flate mellom Landa og Årskog. Ho endar brått inn mot ein høg fjellskrent. Så langt makta frost og bølgjer å tæra landet tilbake i dette området i periodar då kysten var isfri under istidene. Havet stod då 40–60 meter høgare enn i dag. Bølgjene grov i strandsona og gjorde skråninga bratt.
Langs brattkanten finst det i dag mosegrodde og delvis tilvaksne urer som viser at ura no ligg i ro. Steinurene fortel om klimaforhold med frostsprenging i fjellsida som utløyste ras. Det kan ha skjedd mot slutten av istida, men eldre folk hugsar enno at det kunne gå steinsprang i lia i strenge vintrar i deira barndom.