Ein skave frå Byrkjelo
Ei av fleire løysingar på fórmangelen var å ta bork frå trestammar og greiner og gje dyra. Reiskapen vist på bileta var til slikt bruk, og vart kalla ein "skave". Denne skaven er ifrå Byrkjelo i Gloppen kommune. Bandkniv og tollekniv vart òg nytta til skaving. Bandkniv brukte folk når dei skava tjukkare stokkar. I registreringsskjemaet vert det opplyst at skaven på biletet truleg i tillegg vart nytta til å skrape rein huder. Skaver kunne også verte brukt til å hole ut trekjerald og liknande.
Skav frå ulike treslag
Skaving var vanleg over heile landet der dei hadde høveleg skog og for lite vinterfòr. Bork av osp var god krøtermat og smøret vart særskilt gult om kyrne vart fòra med ospebork, vart det sagt i Stryn. Rogn og selje kunne også verte skava somme tider. I Ytre Nordfjord nytta ein særleg rogn, men også osp, til skav .
Andre fòralternativ
Skaving var ikkje einaste løysinga for å komme over vårknipa. Folk gav også dyra ris av toppane på friske bjørkegreiner, eller frå rogn, selje og ask. Lyng og tang er andre fóralternativ. Lyng er ei plante som gjev næring også om vinteren, og lyngskjering kunne vere løysinga på fórproblema senvinters. På same måte var tang eit "ferskvare"-dyrefór for dei som hadde tilgjenge på det.
Utegangarar som greidde seg sjølve
Nokre stadar trong ikkje folk sanke vinterfór til husdyra i det heile. Det var av di dyra kunne gå ute året rundt og finne seg fór sjølve. Dette gjaldt langs kysten der det var milde vintrar og områder med tang og lyngheier som gav vinterfór. I Noreg var slike "utegangarar" helst sau og geit.