Varierte motiv
Feltet med helleristningar i Ausevik ligg på eit austvendt svaberg og her er registert og granska meir enn 350 enkeltståande figurar. Hovudmotivet er hjort, som det finst om lag 100 figurar av. I tillegg kjem ei rekkje figurar av menneske, andre dyr og plantar - hundar, ulvar, fiskar, fuglar og tre. Dei resterande meir enn 120 figurane har abstrakte motiv - spiralar, groper, konsentriske ringfigurar, linjemønster og andre geometriske figurar.
Whereas some experts look upon the site as art created by hunters and nomads, others think that one can see traces of agricultural elements and hunting culture in the pictures as well.
Ausevik vert "oppdaga"
Den første forskaren som undersøkte feltet, var Johannes Bøe, tilsett ved Bergens Museum. Han publiserte ei avhandling om Vingen-feltet i 1932, og denne vart omtala i lokalpressa. I samband med dette skreiv Tor Grønevik frå Ausevik brev til Bøe om at "truleg er det noko slikt som stend innhogge i eit berg på bøen her". Bøe reiste til Ausevik i 1934 og utførte ei grundig gransking. På den tida var feltet nokså overgrodd. Bøe fann fleire figurar under torva, men ofte var fjellet så porøst at ein risikerte at helleristningane vart øydelagde om ein avdekte dei. I 1950-åra drog han tilbake, og fann då at fleire av bileta i mellomtida var skada.
Rom for ulike tolkingar
Seinare har Ausevik-feltet vorte granska av fleire arkeologar, og tolkingane varierer mellom forskarane. Anders Hagen, som undersøkte feltet grundig i 1963-1966, skreiv ei eiga bok om feltet. Han meiner at jakta er eit viktig tema i figurane, men òg at den omfattande symbolbruken er teikn på ein samansett mytologi. Egil Bakka understrekar det seksuelle motivet, mellom anna i figurar som kan likne på kvinnelege kjønnsorgan og bilete av mogleg seksuell omgang med dyr. I følgje Gro Mandt kan feltet ha vore ein sentral heilagdom og kultstad for distriktet.
Bergkunst i ein overgangsfase
Tolkinga av helleristningane i Ausevik er avgjerande for tidfestinga av feltet. Vanlegvis skil ein mellom veidekunst og jordbrukskunst. Mens fleire forskarar ser på feltet som rein veidekunst, meiner Anders Hagen og Eva M. Walderhaug at ein kan sjå spor av både jordbrukskultur og jaktkultur i bileta. Hagen daterer feltet til om lag 1800-1500 f.Kr., i overgangen mellom steinalder og bronsealder, mens Walderhaug, som ser feltet i samanheng med feltet i Vingen, tek høgde for at det kan vere noko eldre.