Desse toppområda, som òg omfattar fjella som Folgefonna ligg på, er restar etter landskapet frå jorda si mellomtid og første del av nytida. Seinare i nytida lyfta landet seg, og elvar skar seg ned. Då dei mange istidene sette inn, vart landskapet forma slik vi kjenner det i dag. Landet var dekt av is i lange periodar, men under den siste istida kan toppane av dei høgaste Kvinnheradsfjella ha stukke opp frå iskåpa som nunatakar, lik dei nakne fjella over Grønlandsisen.
Rundt toppområdet på Melderskin ligg det samanhengande dekke av steinblokker som er forvitra laus av frostsprenging direkte frå fjellet under, det vi kallar blokkhav. Blokkhav finst òg på andre høge fjell i same området,som Gygrastolen, Blåhatten og fjella sørvest for Uskedalen. Desse blokkhavsområda ber ikkje spor etter å ha vore dekte av nokon bre; han ville ha fjerna steinblokkene. Men nedste grensa for blokkhava er ofte skarp, med tydelege merke etter isen sitt arbeid lågare nede.I Sør-Noreg har denne grensa, der ein kan finna henne, vore tolka som høgaste lokale grense for innlandsisen, då han under den siste istida hadde størst utbreiing for 21000–23 000 år sidan.
Melderskin er kringsett av høge stup. På nord-, aust- og sørsida er det velutvikla kubbestolliknande landformer, botnar. Desse botnane er hovudsakleg forma av småbrear. Det har truleg lege brear i botnane gjennom fleire istider. Ved det siste, større breframrykketv under den kalde yngre dryasperioden (11500–12 800 år sidan) avsette isen som låg nord for Bjørndalstindane, fleire side- og endemorenar. Morenerygger like framfor småbreane og snøfennene som ligg i botnane i dag, vart truleg danna under «den vesle istida» på midten av 1700-talet.
