Gjennom den kaledonske kollisjonshistoria vart grunnfjellet pressa djupt ned i mantelen. Deretter flytta berggrunnen seg raskt opp mot overflata att. Medan fjellet i devontida enno var på 10–15 kilometers djup, på veg oppover, oppstod det jordskjelv som gjorde at grunnfjellet vart brote sund. På denne tida var det truleg mange fleire jordskjelv enn i dag. Mange av forkastingane som vart danna, er synlege i dag fordi det overliggjande fjellet er vorte fjerna. Nedbrytande krefter, som vatn og vind gjennom fleire hundre millionar år, og til slutt også isens arbeid, har saman tært bort fjellet og sytt for at vi no kan sjå korleis ei forkasting ser ut i djupet.
Få stader visest forkastingsflatene så klart som langs vegen som fører til Turøybrua. Dei har eit grønt belegg av mineralet epidot, og mange stader skin det i flatene. Dette har samanheng med at rørslene langs forkastingane har gnura og polert dei grøne mineralkorna. Den glatte og fine strukturen kan vi lett kjenna ved å føra fingrane langs forkastingsflata. Stripene viser retninga på rørslene då jordskjelvet skjedde. Fastsetjing av alderen på forkastingane ved hjelp av avanserte dateringsmetodar tyder på at dei eldste er frå byrjinga av devontida. Dei blankpolerte flatene ved vegen til Turøybrua kan altså vera opp mot 400 millionar år gamle.
