Mange år seinare, i 1984, kom det i stand nye utgravingar i samanheng med bygginga av ein ny veg gjennom dalen og fjerning av grusmassar framfor helleren.
Det viste seg at helleren hadde vore sporadisk i bruk i eldre jernalder, og det dukka opp ein krumkniv av jern frå denne perioden. Dei rikaste funna var likevel frå mellomalderen; spinnehjul av kleber, fragment av ei belgisk steingodskrukke, keramikk og kleberkar. I tillegg fann arkeologane delar av knivar, sakser og slipesteinar i tillegg til personleg utstyr som knappar og ei beltespenne. Bein av tamdyr dominerte, sjølv om dei som heldt til der, også hadde ete hjort og fanga pelsdyr. Det vart også funne bein av aure og laks forutan marine artar som torsk, lyr og sel. Til og med selbein låg i golvlaga. Dei som brukte helleren, hadde derfor ei tydeleg tilknyting til kysten, samtidig som dei utnytta dei lokale ressursane. Men kva var grunnen til at dei budde der?
Inne under steinblokka viste det seg at nokon hadde bygd opp murar og delt helleren opp i fleire delar. Dette kan tyda på at dei som brukte staden, ønskte å ha rom med ulike funksjonar. Inndelingar i varme og kalde rom er eit karakteristisk trekk ved stølar; i tillegg til å bu der har ein også trong for ein kjølig stad til oppbevaring mjølkeprodukt. Ei sannsynleg tolking av Storsetehilleren er derfor at han var ein støl, kanskje også fangststasjon for gardane som låg nede ved Matrefjorden.
