Øvre Måbødalen sluttar brått ved stupet der Vøringsfossen kastar seg utfor. Vestlandet har mange slike bratte overgangar mellom ein ung, trong dal og ein vid, eldre dal. Geologane kallar fenomenet dalende. Tidlegare låg dalenden til Måbødalen der kløvvegen går opp mot Måbøberget (b på teikninga). Gjennom fleire istider gnog brear og breelvar brattkanten bakover mot vidda. Ungdalen gjekk sine eigne vegar under forlenginga; han skar seg skeivt ned i den i nordre dalsida av Sysendalen. Vøringsfossen styrtar heller ikkje utfor der gamledalen endar ved utsiktspunktet, men på sida av dalenden. Men kvifor grov ikkje den nye dalen seg attende langs botnen av den gamle?
Ei slik skeiv innskjering i ein eldre dal kan berre skje med hjelp frå isen. Elvar vil vanlegvis grava midt i dalen, men elvar med tjukk is over seg kan finna anna lei. Trykktilhøva under breen pressar gjerne vatnet litt opp frå dalbotnen. Det var det som skjedde i Måbødalen: Breelva under isen vart pressa til sides og følgde sprekkar oppe i dalsida. Smeltevasselva grov òg ut gjel med jettegryter, som det finst fleire av i området. Ikkje berre kom den nye dalen på skeive i høve til den eldre Sysendalen, det nye dallaupet vart dessutan krokete, med aust-vest og nord-sør som dei dominerande retningane. Der retningane på sprekkane endra seg, gjerne vinkelrett på den første retninga, følgde gravinga etter.
Dei fleste fjellsprekkane i området er òg vertikale. Slik vart dalenden som grov seg attende, stupbratt – like eins der Vøringsfossen no slepper seg utfor – førebels siste stopp i den store attendegravinga.
