Etter mange år på rad med svært liten oppgang av laks har kobben vorte borte frå Veafjorden. For tida er det mest eit særsyn å sjå sel langt inne i desse fjordarmane, og det er ikkje særleg vanleg lenger ute på kysten heller. Bestanden er langt lågare i Hordaland enn i nabofylka. I Sunnfjord til dømes er arten vanleg, og også langt inne i Nærøyfjorden finst ei stabil stamme.
Kystfiskarane er nok glade for at bestanden er låg. Selen oppsøkjer gjerne garnbruk i sjøen på jakt etter lettfanga fisk, og han er dessutan hovudvert for parasitten kveis. Der det er mykje sel, vil det òg kunne vera kveis i fisken. Kveisen er ikkje farleg, men nokon stor appetittvekkjar er han heller ikkje; fisk som er infisert av parasitten, er ikkje salsvare.
Langt attende i tid hadde steinkobben kasteplassar inne i Vaksdalsfjordane. Kanskje var det slik også på 1970-talet, då det sist vart sett flokkar med sel ved Eidslandet og Straume. Dersom laksebestandane tek seg opp att, er det ikkje utenkjeleg at selen vil følgja etter. Jamvel om selen er glad i laks og annan edel fisk, er han ikkje eit trugsmål mot bestandane. Svikten i laksebestanden har heilt andre årsaker. Steinkobben er vår mest stadbundne selart. Når han innimellom legg ut på vandring, skjer det fordi næringsgrunnlaget har svikta, ikkje som følgje av at han sjølv har tømt matfatet.
