I 1862 fann ein gut eit stykke reint gull på Lykling. Gullstykket vart gitt vidare, først til ein arbeidar, og så til bergmeister dr. Dahll, som betalte 8 kroner for det. Men det vart ikkje funne noko gull i fast fjell ved funnstaden den gongen. I 1882 dreiv to telegrafistar, ein bonde og ein skulelærar forsøksdrift på koparkis. Då ein av telegrafistane skulle kløyva ein kisstein, fann han at steinen framleis hang saman, og at det var gull som var bindemiddelet. Med dette byrja Noregs største gulleventyr. I perioden frå 1883 til 1898 vart det industriell bergverksdrift, med eit rapportert utbytte på rundt 137 kilo reint gull.
I dei gamle steintippane er det framleis råd å finna gull. Det finst som klumpar og små korn i kvartsårer, saman med karbonat og kismineral, men òg gøymt i svovelkisen. Årene skjer seg gjennom både gabbro,som dominerer berggrunnen, og andre djupbergartar. Urøynde kan lett forveksla svovelkis og koparkis med gull. Disse minerala kan likevel innehalda finfordelt gull.I Oscarsgangen er det dessutan funne reint sølv. Kjemiske analysar viser at gull frå Lykling kan innehalda 13–25% sølv.
På Bømlo har det vore prøvedrift etter gull ikkje berre i Lyklingområdet,men òg på Hiskjo og ved Meland og Sakseid. I Hordaland utanom Bømlo kom fleire mindre gullgruver, med kjelde i kvartsårer.Ved Hovdaneset ved Buavågen i Sveio var det drift i den største av fleire små gruver, «Niels Bergs guldgrube», fram til 1884. Det er òg rapportert om små og fattige gullførekomstar på Halsnøy og i Hyttevågen ved Ølve. Dessutan finst det ei gullførande kvartsåre på Vernøya på Reksteren. Her finn ein gullet saman med arsenkis. På Varaldsøy er det påvist gull i malmar som vart brotne for svovelkis, hovudsakleg i 1860–70-åra.
