Theodor Kinck utvida det huset som stod på Tangarås då han kom dit, og bygde det om i sveitserstil; truleg ein av dei tidlegaste sveitserstilbygningane på Vestlandet. På kvistrommet hadde Hans Ernst tilhaldsstaden sin dei åra han budde heime før han reiste ut for å studera, og seinare i mange somrar. Dei finskorne og presise observasjonane hans av bygdene og folket finn vi i boka Steder og folk (1924), som til fulle viser Hans Ernst Kincks meisterskap; ein finslipt stilist og ein skarp iakttakar. Det er vel nettopp denne sida ved han som fall folk så tungt for brystet. Alt i dei første bøkene, Huldren. Et Vestlandsbillede og Ungt folk fann bygdefolket lett attkjennande modellar, og i Sneskavlen brast vandra dei levande omkring. Novella Den nye kapellanen er for all tid vorte eit usminka, nesten parodisk nærbilete av nyfikne og forvitenskap i lokalsamfunnet. Men bygdefolket kjende seg spotta og uthengde og hadde ikkje syn for kosmopolitten og europearen Hans E. Kinck.
I dag er dokterbustaden på Tangarås prega av dei som seinare har budd her: bonden og treskjeraren Johannes Tvedt – ein elev av Lars Kinsarvik – og kunstnarekteparet Frida og Ola Rusti. Embetsmannsbustaden, med eldhus og ei 1700-tals bu i tunet, formar ein fin heilskap med eikeskog like ved og alm og kastanje – eit gammalt kulturmiljø.
