Rekvemylna er ei av dei siste vassdrivne bygdemøllene som har vore i drift på Vestlandet heilt fram til våre dagar. Men i dag er den jamne duren frå kvernsteinane sjeldan å høyra. Heilt til byrjinga av 1980-åra var Knut Hernes enno i full sving med leigemaling av korn for vossebøndene. Inne ved kverna i første høgda kunne du møta den gamle mylnaren, kvit av mjølgòv, mellom kornsekker og mjølsekker. Hundre tonn for året mol han på det meste. I mange år var det kontrakt med Statens kornforretning om leigemaling.
Rekve vart freda i 1978; eitt av dei mest interessante tekniske kulturminne vi har av denne typen: mølle og kvern i første høgda, verkstad i andre og eit lite husvære på loftet. Knut Hernes bygde også opp att den gamle vadmålsstampa, som var driven av eit eige vasshjul. Stampa stod tidlegare lengre opp i elva, og der stod det også ei oppgangssag. Etter ein stor flaum i 1906 vart stampa flytt ned til mølla i fossen. Alt på 1700-talet ser vi at dei reformvennlege embetsmennene i Det Nyttige Selskab premierte ein sjølveigarbonde frå Voss, Lars Giljarhus, for eit anlegg med kombinert sag, kvern og valkemølle (vadmålsstampe) drive av eitt vassfall: eit føredøme på god ressursutnytting.
