Store delar av Rekvesøyane består av dyrka mark og ein må difor anta at overflata har vorte kraftig utjamna slik at opphavelege geologiske trekk er fjerna. Difor vart avsettinga undersøkt med georadar, slik at ein kan få eit bilete av kva avsettingane på Rekvesøyane består av. Elektromagnetiske pulsar vert sendt ut frå ei antenne og plukka opp av mottakarar som operatøren av georadaren drar med seg. Operatøren går dermed over området i eit rutenett slik at ein får bilete av avsettingane som står vinkelrett på kvarandre.
Det seismiske biletet viser eit profil frå nord til sør, og frå dette har geologar tolka avsettinga til å vere eit glasifluvialt delta. Eit delta er ei vifteforma elveavsetning danna der elver går ut i hav eller innsjøar. Elva som fraktar med seg materiale vil då treffe eit meir stilleståande vatn og miste si transportevne slik at materialet vil bli avsett. Dette gir deltaet si klassiske oppbygning med flate botnlag, følgt av skråstilte lag når materiale frakta med elva blir avsett på kanten av avsettinga og rullar ned, og flate topplag som vert bygd opp til vatnnivå. På deltasletta vil elvekanalar erodere i underlaget, og desse kanalane kan sjåast som u-forma søkk i seismikken.
Grunnen til at ein antek dette er eit glasifluvialt delta, altså at materiale stammar frå smeltevasselver frå ein bre, er den geologiske historia til området. Rekvesøyane ligg ved munningen av Dyrvedalen og når isen trakk seg tilbake etter siste istid vil det truleg ha låge ein bre i denne dalen. Smeltevatnet frå denne breen vil nok ha inneheldt større mengder sediment frå breens erosjon av underlaget, og dette har då vorte avsett i Vangsvatnet.
