Slåttengene blir framleis hausta på tradisjonelt vis, utan gjødsel. Slåtten skjer med ljå i august. I korte periodar vår og haust blir engene beita. Slik har ein halde oppe ein rik vegetasjon som kan sporast attende til mellomalderen. Fleire av artane er sjeldsynte i Hordaland. Plantene småengkall (biletet) og gjeldkarve er det registrert meir av enn på nokon annan gard i fylket.
Eit anna minne frå farne tider er alle dei gamle aske- og almetrea som tidlegare vart styvde. Trea har seinare utvikla store, tunge kroner, med mange tjukke greiner. Somme tre blir framleis styvde. Med 5–7 års mellomrom høgg ein av alle greinene, slik at dei aldri får tid til å veksa seg særleg tjukke. Meterlange kvister blir bunta saman i knippe, tørka og brukte til husdyrfôr. Dette fôret er like næringsrikt som grasfôr, og inneheld òg ein del andre mineral. For husdyra er dette reine helsekosten. Etter nokre år veks det ut ei mengd tynne greiner på stuvane; dei blir sjåande ut som bustehovud på dei tjukke stammene.
Borken av dei tjukke greinene vart tidlegare òg nytta til fôr (skav), og veden gjekk til brensel. Stuvane veks spreitt i steinrøysar, langs gjerde og i brattlendte slåttenger.
